Anahtarım ve Ben
Yarın yeni bir sabah başlıyor. Ben ve evim yalnızız. Uzun süredir beklediğim zaman geldi. 26 yaşımda bir ağustos akşamı tek başıma kaldım evde. Hayatım boyunca ailem hariç tam 3 ev arkadaşım oldu. Farklı bir duygu. Bana tahammül etmek de kolay değil. Disiplinler bütünü bir ev bazen zor olabiliyor. Ama bugün anahtarımı evde unutup kapıda kaldığım zaman anladım, bazı şeyleri tek başıma yapmam gerek. Anahtarları almak için eski ev arkadaşımı aradığımda çoktan yola koyulmuş yeni şehrine yeni hayatına başlamak için İstanbul'dan çıkmıştı bile. Onu arasam mı aramasam mı diye düşünürken vazgeçtim anında. Hemen annemi ardından ablamı aradım. Durumun komikliğini anlatıp gülerken biraz da içim buruk olmadı değil. Hani bazen aramak değil de bulunmak istiyor insan. Hayatının kahramanı hop çıkıp gelsin diye bekliyor insan... İşte öyle. Çilingir 50 lira. Yine zarar yine zarar.
